Afganistan'da İnsan Olmak

O yürürken, içinde ne olduğunu gizleyen giysi ile ayaklı mahpushanesine kilitli kalan kadınlar, birileri böyle buyuruyor ve öyle olmasını istiyor diye insan olmaktan uzak tutulanlar, yüzünde sakal bırakmamak gibi bir lüksü bile olmayanlar...

İnsanlar...
Mahsun, yoksul, aç, cahil ve prangalar içinde...

Birileri ellerinde silah tepelerinde beklemekte...
Önce heykellere düşman oldular, yakıp yıktılar sanata dair ne varsa, şeytanca diye...

Ayakları çıplak, geri kalanları örtüler içinde...

Birileri aya üs kurarken, kendi vatanlarında esir yaşar bazıları...

Ne diye, kimin için ve nasıl?

Özgürlüğün kıymetini özgür olanlar bilmez...

Güneşin kıymetini güneşi görmeyen bilmez...
Bir yangın yeri Afganistan...
Bir felaket diyarı, Allah'ın askeri olduğunu sananlar ile Allah'ın kullarını köleleştirenler...

Nasıl bir anlamsızlık, nasıl bir akılsızlıktır bu, bu yüzyılda, nasıl oluyor bütün bunlar? Kadın sadece elleri görünür oda kadınlar içindeyse ve çamaşır yıkıyorsa...

Adam sakal bırakır, buna zorlanmaktadır...Ne diye?Birileri dinen böyle uygun görüyor diye...

Allah'ın güzel yarattığını, çirkinleştirir insanlar ki kendi kalplerinde olan çirkinlik evrene yayılsın diye...

Öyle karanlıktır içleri güneşe tahammülleri bu yüzden yoktur...

Mayın tarlalarında bir hiç uğruna bedenlerinden bir parça uzuv bırakırlar...

Korkudan hiç bir şeye ses çıkaramazlar...Ölüm böyleleri için özgürlüğün diğer adıdır...

Afganistan'da kadın olmak
Afganistan'da erkek olmak
Afganistan'da insan olmak
Artık mümkün değil.

Sibel Onbaşıoğlu